Chciałabym zobaczyć, jak rzucasz palenie,
nim poniesie cię śmierć i podniesie się szum,
a włosy wystawione na szwank zapyli motyl
albo chrząszcz, przyjaciel wilgoci i ciemna.

W biurowcach ich nie ma, jest cisza i zapach
sukienek, opalonych ramion oraz powietrze,
które stoi i czeka, aby je poruszyć w windzie,
holu, przy recepcji. Tam też cię sprowadzę.

Herbata może poczekać. Obroty wrzątku
przeniesiemy w czasie. Będziemy chodzić
po piętrach i czule pukać. Zniesiesz ostatnie
ślady promieni. W oknach pojawi się szkło.