***

Dla Karola Maliszewskiego


Przeczuwam wiersz, który napiszę
w pięćdziesiątym trzecim roku życia,
jeden z moich ostatnich. Jego treść
przemaglowana jak jałowa ziemia
przy klifach mierzi mnie już w snach.

Będę przebywać wtedy w Polsce
online, korzystając z google maps
w mieście, którego nazwy nie wymówi
moja matka. Tylko woda się nie zmieni.

W jej zmiennych odbiciach wyspa Wight
będzie znikać jak wirtualni kochankowie,
gdy stanę się podwójnym zaprzeczeniem
polskiej kobiety z tomikami na koncie
w skrzynkach plajtujących wydawnictw.

Przyjaciele mnie opuszczą, bo nie pójdę
za nimi do udoskonalonych jaskiń lascaux.
Jak było na początku, będę wierzyć w moc
doskonalszą od ciała, bardziej przejrzystą,
gdy życie stanie się nagłym kliknięciem,
domeną najlepiej wyposażonych botów,
szarą-nagą-jamą w szalejącego kwarcu.


Ruchy Browna

Woda zeszła z pola, jakby już nie chciała
regulowanych brzegów, unijnych dotacji.
Powietrze zgęstniało. Sosny zgięło w pół.
Larwy smolików popłynęły w nieznane.
O świcie miał wybył z naszego garażu,
odsłaniając spleśniałą aktówkę dziadka,
w której wciąż ukrywał notatki z oflagu.

Po wszystkim się zdawało, że śpimy jeszcze,
a to żywi spali na klepkach w gimnazjum,
jakby wpadli na dno pobliskich glinianek,
do aktówki ze szwabskimi nazwiskami.
Świat jest pełen obcych, którzy rozdają
za friko chleb, lekarstwa, koce, a wokół
jak smoliki krążą ciemne cząstki wody.


Narzeczeni wędkują

Pijani rozkładają sprzęt na molo.
Dziewczyna nabija robaka na haczyk,
pomagając sobie przekleństwami.
Chłopak bawi się kołowrotkiem –
powoli podnosi i opuszcza kabłąk.

Przystań pachnie węglem drzewnym.
Niebieskie żyłki pulsują.
Już prawie noc, a ja wciąż widzę
ich błystki kołyszące się w toni.


Gwiezdne

Noc biała. Wapno kruszy się ze starego pnia jabłonki,
który zasłonił widok na dom. Znowu śpimy na dworze.

Dwa piżmaki wyszły ze stawu. W mokrej sierści
jak w zgniecionych bombkach tli się dziwny ogień.

Leżę w pustej rynnie jak w gwiezdnych wrotach,
a ty podajesz mi do ust owocową landrynkę.


Wiosna 1986

Noc była ciężka, a powietrze ożywcze
Mike Oldfield

Nocą chmura z Czarnobyla spadła
na pastwiska. Nabrzmiały tarczyce.
Staw zaświecił szemranym jodem.
Jaskółki całowały krzywe lustra.

W radiu grali "Moonlight Shadow".
Harcerka z miasta założyła w szopie
klub dziewic. Paliłyśmy mentolowe,
biorąc z Playboya darmowe lekcje
przygotowania do życia w rodzinie.

Innego końca świata miało nie być,
a wciąż się powtarzał jak bóle brzucha
i pryszcze, do czasu aż zauważyłam
plamki ciemnej krwi na bieliźnie.