Tytułowe "parantele" to podróże w głąb pamięci w poszukiwaniu więzi z drugim człowiekiem i przyrodą oraz próba scalenia w jedną całość tożsamości ludzkiej i poetyckiej. Arkadiusz Frania

U Anny Andrejewny

Pod piecem fotel bez nogi,
na zabłoconej podłodze
niedokończone podania, listy,
szyba w oknie zaklejona gazetą
straszy pyzatą gębą towarzysza,

czajnik znowu odmówił posłuszeństwa
- Włącz się - trzeba go prosić szeptem,
może nie warto przyzwyczajać się
do smaku gorzkiej herbaty
zaraz skoczy się koszmar.

Lowa będzie gaworzyć w kołysce,
a Mikołaj pachnący wiatrem
wróci z przechadzki po ogrodzie.

Świat Christiny

Nie wrócę dzisiaj do domu,
gdzie powietrze gęstnieje,
a przedmioty puchną
w bursztynowym świetle pieca.

Schowam się w zarodkach sporyszu,
uśpię zapachem ziół Pensylwanii,
otworzę świat którego nie kaleczy
linia horyzontu.

Wyprowadzenie zwłok

Wiatr próbuje porwać klepsydrę
przybitą do spróchniałego płotu,
na którym tańczą szmaciane duchy,

Przez otwarte okno słychać
wiekuiście zawodzące kobiety,
pies schował się w żywopłocie.

Dzieci czekają z wieńcami,
wąsaci panowie w garniturach
kończą palić papierosy,
pety gasną na zimnym chodniku

Na trumnie chwilowo odpoczywa bielinek.


Spóźnione dokarmianie pszczół

Ojciec drażnił łyżką brunatną melasę,
pęcherzyki powietrza uciekały z garnka,
dotykały spuchniętych placów.

Gotową maź zanosił do ogrodu,
gdzie między łysymi krzakami porzeczek
spały ule, a mróz przebijał kolcami pszczoły.

Krew krzepła w chitynowych brzuchach
blask ciemniał w podzielonych oczach
i zlewał się w całość nie do pojęcia.