domu,
niedotleniona meduzo o poskręcanych palcach,
nawlekająca nas na nitkę jak ćwiartki gruszki,
urodziwa selenitko z wytrzeszczonymi oczami,
z wolem tarczycy na szyi czarna wróżbitko,
czuję wokół twoje deseniowe spódnice,
siedem napiętych antenackich kręgów,
lunatyczko łapiąca oddech przez szczeliny snu,
damo z jaskrą idąca po omacku do światła
w stołowym, w piecu, na ganku i w studni,
na łożu małżeńskim ukrzyżowana rodzicielko,
porzucona metreso, słodko-gorzka niewolnico
dawnych przyśpiewek, zabobonów i wierzeń,
babciu wytrwała kusicielko, sina wierzbo
nawiedzająca uparcie moje myśli i wiersze,
klepsydro, księgo starych słów i światów
ze złamanym obojczykiem popłyń
na zawsze z tą bezbarwną rzeką.


Okno

Kapłanka domowych śmieci przywołuje synów,
którzy na sankach szlifują betonowe podwórko.
Wieczorem bawią się w terrorystów. Ich zakładnik
szuka w koszach niedopałków starego świata.

W bramie różowe dziewczyny made in China.
Na zmarzniętych stopach ostatni krzyk mody.
Łysi zalotnicy debatują nad wynikami osiedlowych
wojen i zdzierają w bumboxach hiphopowe płyty.

Jej syn na parapecie zaklina śnieg: padaj, padaj...
Schodzi po węgiel do piwnicy. Musi ratować
ogień w żelaznym gnomie, który jest tak złośliwy,
że potrafi zgasnąć podczas największych mrozów.

Z duchami

Za progiem konduktorownii kocie łby podnoszą pyski.
Zgiełk w bramach, zgiełk wewnątrz granitowych kamieni.

Na językach pochody, procesje, pątnicy tańczą w Bistro.
Na ławkach podrygują uda harcerek. Dworzec się rumieni.

Za storami nocne rokowania, wyczekiwania końca, pętle
cyklistów, pętle kamienic, przemarsze, kłucia zelówek.

Głębiej: zapach słoniny przeszmuglowanej ze wsi, ucieczki,
zakazane sny, za rogiem ślepe strzały, piwnice się otwierają.

W ogrodzie na dachu puchnie po deszczu gniazdo jaskółek.
Słychać ragtime wozaków i gazeciarzy, gwar w Grand Caffe.


Duszne rondo

Wróciłam na stancję przy ulicy Lelewela.
Na materacu studentki wkuwały fizykę
zagłodzone jak hagiograficzni mędrcy
w ostatnim stadium umartwiania, odkryły
nowe prawo zepsutej łazienkowej wagi,
że kobieta może być lżejsza od powietrza.

Wróciłam z pierwszą wypłatą w kieszeni.
Zamiast uczyć się na egzamin z historii,
oglądałam Jagiełłę na wymiętym banknocie
- jako mężczyzna mógłby się rozmnożyć.
Zdjęła uniform śmierdzącego fryturą
i wyszłam zaczerpnąć świeżego powietrza.

Wróciłam, a koleżanka z testem ciążowym
w tym miesiącu nie wywiodła w pole matki
natury. Oblała egzaminy Byczą Krwią.
W ślepej łazience podcięła sobie żyły
tępym kozikiem do obierania kartofli.
Kiedyś będziesz lżejsza od powietrza?