Powietrze osadza się na przednich szybach.
Próbuję je zniwelować monotonnym
ruchem wycieraczek. Plastykowe łopatki
smarują po szkle szare smugi tęczy. Taki
klimat - mówię. Syf i malaria. Doprawdy nieważne
dokąd się teraz wybieram. Dom porasta mech
sadzy, a tamci - z północy, ze wschodu - wołają:
„niechże wreszcie przestaną używać imienia
brudu nadaremno!” A jakże nie splamić się
smołą? No, spróbuj. Dotknij, gdzie boli.

Gdybym mówił językami hanysów i goroli,
a własnego bym nie miał, mógłbym być posłem
na sejm. Lecz, póki co, piszę te słowa, dosypując
popiół do czarnej lawy tego miasta.
Gdybym stąd jednak wyjechał, wysyłałbym teraz
kolorowe pocztówki z widokiem na Wawel,
Syrenkę lub Nike? Zmieniłbym poetykę? Dokądkolwiek
nie pójdę, pójdę tam, gdzie ktoś już zrobił
pieniądze?