Dziecko budzące się w ramionach
zapachu łajna przy mleczarni, z chwiejną
metryką kranówy i łydek słowiańsko
podrapanych o faszynę, dziecko naturalnie
karmione papierosowym dymem
i cykaniem świerszczy wielkości
serdecznego palca, po których, tak sobie
myśli niecenzuralnie, pestycydy zostawiły tu
mniej niż po Żydach, synek nieodrodny
komandora Koeniga z serialu o kosmosie
i Matki Boskiej na obrazie
wędrującym po domach, chłopiec
z mokrego plakatu, z deszczowego invitra,
ucharakteryzowany na urzędnika życia,
pana na rubrykach, ekonoma
godzin pańszczyźnianych, z którymi, aż mu
trochę wstyd, kiedyś był po imieniu,
razem szli na łachy, łaskotani
w stopy przez frasobliwie
wąsate kiełbie, częstował ich kartoflanką
pan Henio, ogrodnik utracjusz.