Nie wiemy, co ona robi.
David Chalmers


Pobudki w jej słońcu i senność w jej cieniu.
Ubiera się cała w usta, uwiera tak jak stróża
źle skrojona stróżówka, upiera się przy swoim
nie wiadomo gdzie. Kieszonkowa zorzo,
ty chcesz kwiatkami sypać przed czarne
półbuty prefekta? ty na peronie witasz
sekretarza partii, sztywnego ergonautę
taszczącego swoje runo w skoroszytach? Lecz zaraz
żywego martwisz, zostawiając go z twarzą
błazna, który połknął lutnię. Żegnasz,
laleczko z zadartym sutkiem, uchylasz się
od zamęścia. Uchyl się chociaż w uśmiech,
w jego ramionach uśnie nawet ten, co szczęścia
w sobie nie zaznał, bo go nie było w istnieniu.