nie muszę pisać wierszy o pociągach, uchylonych oknach
latem wypełnionych głowami (a włosy szaleją na wietrze
niczym końskie grzywy, lisie kity, cytrynowe motyle)

o chrzęście przepięć na trakcjach, kiedy pociąg rusza
wymykając się peronom

ani o torach przypominających linie papilarne olbrzymiej ręki
zapraszającej do Gdzieś, do Tam,
do Neverendingstory

ani też o wagonach kolekcjonujących pamięć o czasie,
który podróżni przewożą na wąskich nadgarstkach
wierząc, że śmierć jest wciąż gdzie indziej (poza zasięgiem)

ale mogłabym napisać o tłumie pstrych sukienek
i wielobarwnych koszul ściśniętych w korytarzach osobowych
- przesiąkniętych chceniem lub znudzeniem, zwykłym lepkim snem

o sukienkach, koszulach, przedziałach
służących do przemijania w łopocie, w kolorach