Koniec sierpnia jest dobrym czasem do pisania
o tym, że pisanie w sierpniu jest stratą czasu.
Zbutwiałe światło z końca ulicy do końca
skweru, bez celu pełzające po chodniku,

zanim sfermentuje, rozlewa się nad rzeką.
Dryfuje raczej z wolna. Miota się nerwowo,
raz po raz wyciąga załamania na wodzie,
lecz tempo, bez oglądania się na rzekę,

dyktuje się samo: ani mężczyźnie z krzesłem
pod pachą, stojącemu przed barem bez ruchu,
ani w ostateczności światłu, które gubi
się wśród liści, butelek po piwie i folii

unoszących się od brzegu około metra,
dwóch, nigdzie się nie spieszy. Raz oddalają się,
raz przybliżają, jednak stale utrzymują
dystans. Znikają, toną. Świt topi się z nimi.


[z tomiku "Raptularz", 2016]