nie jest tu bez powodu choroba zmieniła jej dłonie zajęła płuca kazała
szukać i pytać więc spaceruje brzegiem zimnego morza tak jakby klimat

północy potrafił cofnąć czas ale nie o czas jej chodzi ale o szron
wchłaniany przez twarde kadłuby łodzi o pirsy tak dal jest sensem
powtarza patrząc na małe światełka horyzontu przyjmuje w siebie
jod i chłód drobne kamienie trzeszczą pod stopami dziś jest

gotowa opowiedzieć każdy szczegół z siebie każdą bliznę trzask
jak tę złamaną przy zwożeniu siana kostkę chce żeby ktoś zapytał
o wiosnę dziewięćdziesiątego roku o bliznę na brzuchu o córkę
i zioła suszone na przymurku ściemnia się zastyga morze

cicho zaraz ktoś zjawi się po nią owinie w koc zaprowadzi
w ciepłe miejsce zbudzi uśpi