Z połykanych książek pod kołdrą dziecko,
co za dużo czyta, i żeby nikt nie widział
jak wchodzi w ten Tajemniczy Ogród.
Po palcach linijką, częściej jeszcze na klęczkach
za prąd zmarnowany, za niewykorzystany jak należy
sen. Wciąż pamięta, ale to nie jest to,
co chciałaby opowiedzieć, teraz myślę
skupiając się na pyłku, o czułości,
gdy puch przy ustach. Dotknięty próbuje wylądować.
Nasienie przez wiatr rozniesione,
częściowo we włosach, częściowo w trawie.
I że nie powinno się go marnować.