Radosławowi Kobierskiemu


Rysunek piórkiem, arkusz papieru, ołówek.
Powóz lakierowany na czarno, w nim lalki,
u ich pantofli zgięty we czworo półgłówek

bije niskie pokłony. Upał. Zapach kalki
i ługowanych podłóg. Mucha, gdzieś zamknięta
między dwiema szybami, nie przerywa walki

ze stwardniałym w dwie tafle powietrzem. Tusz. Zmięta
kartka, druga. Duchota. Po dziedzińcu gonią
chłopcy w szkolnych mundurkach, w rowach pachnie mięta

i zgnilizna. Niedługo się zacznie: kolonie,
dzikość letnich ogrodów, sukienki dziewczynek,
odsłonięte kolana, kiwające dłonie.

Przysnął, na chwilę. Widzi miasto w czerni, rynek,
krew na chodnikach, ogień, pocisk w czaszce, ludzi.
Budzi się, lecz nie w strachu. „Zatem odpoczynek” -

myśli. Coś go ukoi, wreszcie go wystudzi.
Ale i ten sen znika. Jest ogień i wrzask,
pocisk już wyszedł z lufy. I znowu się budzi.

Dalej jest tusz i grafit. A pod nimi blask.

Warszawa, 3. VII. 2008