oto fragment noty :

"Peryferie raju” to zbiór kogoś na pograniczach rodzinnego domu i domów wybranych. Kogoś, kto żegna mocne istnienia dzieciństwa - dziadka, stałość rzeki, odcienia błękitu starego telewizora, zadekretowaną ślubem zakonnym beztroskę kuzynki. Ludzi, miejsca, chwile, kiedy coś się stało, coś zakomunikowano, coś zostało powiedziane. Zbiór kogoś, kto równie mocno drąży pamięć, co napiera na dalsze przeżycie - w wędrówce przez doświadczenie, poznanie, przez peryferie i miasto, ”przez Grójec”, ”przez Srebrną, przez Złotą...”. Wiele wierszy jest dedykowanych, wielu jest w nich rozmówców, ich doświadczeń, które budzą niepokój, a do których trzeba się przymierzyć jak do własnych. Świat, który przywołuje Darek Pado, jest kruchy, ale nie jest stracony. Ocala je żywotność, która jest w odczuwaniu i w wierszu, a także nieokreśloność losu natury, którą daje się obserwować mniej boleśnie niż ludzi. Zwłaszcza rzeki, która powraca tu wielokrotnie, jak linia podziału, symbol odpływu, lecz również energii, ”utonięć” i ”kąpieli”, nieznanej mety. Pytań o człowieczeństwo i przeznaczenie dostarcza poecie również życie roślin. [...]

Gazeta Wyborcza (13.02.2006)

link : http://serwisy.gazeta.pl/kultura/1,69370,3161827.html