Na krakowskim Rynku tłumy trupów wloką się od straganu do straganu, cedzą zupę przez rozpadające się usta, w pełnym słońcu, w wykrochmalonych koszulach gnijące zwłoki, zamiast słów berknięcia i pierdnięcia. Tu pędzi bryczka lśniąca, biała, para rozbielonych koni, zombie-woźnica klaszcze batem i tętent końskich kopyt nie wpada juz do uszu, odpadły.