(1)Pamiętam ten rok i z tego względu, że zaraz po feriach ktoś w kuratorium zaczął wymiatać stare śmieci, co zaowocowało różnymi rewolucyjnymi zmianami. Między innymi okazało się, że co najmniej od dwudziestu lat nic nie robiono w sprawie naszych narządów głosu. Smutne były te nasze narządy, sterane i jak powiedziała pani doktor „tylko patrząc w gardło, ze spokojem sumienia można was wysłać na emeryturę”. Co wtorek jeździłem po lekcjach do Wałbrzycha i ćwiczyłem. Wszyscy jeździliśmy. Ja brałem cztery osoby, żeby na pusto nie jeździć. W trzy samochody jeździliśmy. I okazało się, że nawet oddychać nie umiem, a przeponę to w ogóle mam martwą. Leżeliśmy na materacach, w dresikach a jakże, i wydzieraliśmy się na różne sposoby, a potem sapaliśmy na zmianę, wydychając z siebie złą energię. Zabawne to było, choć nazwa tych zabaw brzmiała urzędowo i groźnie „profilaktyka i rehabilitacja narządu głosu”. Podobały mi się te wyjazdy do momentu zatrzymania mnie przez policję w Jedlinie. Nic nie pomogły tłumaczenia, że na mecz się spieszę naszej reprezentacji kochanej, nic nie pomogły filuterne, wabiące spojrzenia koleżanek, koledzy wlepili punkty i mandat, ale kiedy usłyszeli, że nauczyciel, to zmniejszyli go z litości o połowę. (2)Szum wokół samotnego człowieka. Tak jakby ktoś, społeczeństwo, instytucje, czort wie kto, bez przerwy przystawiał do jego głowy olbrzymią muszlę. Potrząsa głową, chce zerwać ten hełm, a właściwie hełmofon, w którego słuchawkach syczą głosy, mieszają się języki, nakładają się komunikaty przekonane o własnej ważności. Niekiedy taki człowiek bije głową o mur i to wydaje się absurdalne, gdyż nie widzimy uciskającej go zmory. Innym razem sięga po pióro i zniszczony zeszyt, licząc na chwilową ulgę, sądząc, że utrwali coś z własnej niezależności ledwo słyszalnej w tym nieustannym szumie. Kim jestem na chwilę, kim jestem w tych rzadkich porywach własnej prawdy? Czy w ogóle jest we mnie coś niezwiązanego z wiedzą wbijaną z góry do głowy, z wyłaniającą się z szumu matrycą zachowań, gestów, przekonań, słów? Co mam zrobić, żeby wyłamać się z tego bardziej? Z czego właściwie chcę się wyłamać? (3)O tym szumie to my sobie nieraz z Jackiem gadamy. To on kiedyś o nim zaczął opowiadać. Radziłem mu, żeby poszedł do neurologa albo do jakiejś innej poradni związanej z głową. Tłumaczył, że to chodzi o szum w ogóle, o taki szum w przenośni, że już własnego głosu się nie słyszy, że już właściwie własnego głosu nie ma. Śmierć ludzkiego głosu. I że umiera się w hałasie, bo nawet cisza nad trumną krzyczy, jest symboliczną ciszą, a nie ciszą samą w sobie, kosmiczną. Jednak kiedyś zaczął z innej beczki, tak jakby doszedł do przekonania, że ten szum można wymanewrować, skierować na inne tory. Mówił, że wierzy w coś takiego, że to się nieraz zdarza. Może nie wszystkim ludziom, ale wybranym jednostkom. Jacek mówił: „Wierzę w istnienie czegoś poza szumem i kulturową inwigilacją, wierzę w możliwość ukrycia się w chwilowej wolności. I wiem, że jest elementarny poziom ludzkich wzruszeń, nad którym zamiera ręka władzy, a poziom ten wyznaczają bezinteresowne gesty, porywy serca i spontaniczne, ciepłe uśmiechy biorące się znikąd i niemające swojej teorii, swojego zaplecza, swojego dyskursu. Gdzieś tam można zaczerpnąć powietrza, poczuć smak życia. Po prostu życia. Bez żadnych pól, sieci, struktur, kapitałów”.