I. B. Singer: "Współczesna poezja nie przemawia do odbiorcy i nie pobudza jego emocji. Wydaje się być tworzona dla profesorów literatury po to, aby mogli oni pisać wyjaśnienia i komentarze dotyczące jej pseudowielkości. Czytelnik nie rozumie tej poezji i nie czerpie z niej radości".

Węgrzy po prostu tak już chyba mają. Czytam Endrego Ady'ego, który opłakuje bycie Węgrem i zamieszkiwanie "małego kraju", choć jego życie idealnie przypadło na czasy, gdy Węgry były olbrzymie. Na szczęście w jednym z wierszy podmiot liryczny znajduje pocieszenie w "polskim winie", mając w perspektywie "panów polskich miękkie łoże tak gorące, jak stos gorze"... I może to jest jakieś rozwiązanie?