kiedy miałam trzy miesiące opowiada
przekłuwano mi niedrożne kanaliki łzowe
nowocześnie uzbrojona po zęby armia igieł
rozbroiła w mig minowe pola skroni
i podbiła z hukiem świat pod powiekami
tam gdzie wyobraźnia powoli konała ze śmiechu
podpisaliśmy kapitulację żebym mogła swobodnie
na równi z innymi okazywać wzorowy smutek
lub cieszyć się z przywileju płakania ze złości
zapala kolejnego papierosa życie bez łez
no pomyśl tylko co za koszmar

kiedy miałam trzy lata uśmiecha się
wyrwano mi język wyprowadzono nas w pole
każdemu dziecku rosły w ustach kwiaty
do dziś pamiętam ogrodnik robił z nich wiązanki
a krawiec wszywał na ich miejsce
wygodne języki z gałganów trochę szczypało
ale potem znowu zazieleniły się łąki
i usta jak nowe porosły nam trawą
a miękkim językom niestraszne najstraszliwsze bzdury
tylko tamtych kwiatów już nie ma ale wyobraź sobie
jak tu palić papierosa z kwiatem w ustach

kiedy miałam trzydzieści lat milczy
długą chwilę straciłam głowę
po prostu obudziłam się ze łzami w oczach
z cudzego snu o masakrze na wypalonych łąkach
w koszmarnym domu gdzie cudzy
mąż czekał na śniadanie i cudze dzieci
trzeba było szybko zaprowadzić do szkoły
a w lustrze czekała gotowa obca twarz i nie było
innego wyjścia tylko umalować obce wargi
i wynieść z łazienki uśmiech jak ulał wiesz
agata łapie się za cudzą głowę do dzisiaj
nie rozumiem jak to się stało niemożliwe
jakaś ty głupia śmieję się do łez
i pokazuję język z gałganów

(z tomiku Wejście ewakuacyjne, 2003)