Zawijałem tu już wiele razy. Niemal codziennie,
od wielu lat, znajdowałem niezawodnie właściwy tor.

A teraz nie mogłem rozpoznać nabieżnika, widziałem
wiele świateł, nakładały się ich częstotliwości.

Zdrów na ciele i umyśle, trzeźwy i nie odurzony,
zbudzony z krzepkiego snu, pogrążałem się we mgle.

Zawiodły mnie znaki kardynalne i znaki
bezpiecznej wody. Były ładne na rysunkach

i potwierdzały swoją rolę w licznych opisach,
ale wraków między nimi nie wytropiłem,

za to wchodziłem na mielizny pośrodku toru.
To się nazywa very poor visiblility.

Pozostanę na miejscu, lepiej błądzić wśród nazw,
śliniąc palec nie na wiatr, lecz na karty locji.

Wszystko, co przydatne, kiedyś wreszcie zawodzi;
o tak, nazwy są piękne, szczególnie te mówiące

o tym, co czeka niżej, piękne madrepory, łupki,
nie mniej urocza scoria, globigerina, foraminifera,

i omułki, diatomity, pteropody, radiolarie.
Jeszcze poczekamy na długi marsz przez izobaty,

tyle już było wspaniałych klęsk, tyle rozproszenia;
nie ma rozproszenia mgieł, nic nie znaczą, ale grają –

cały chór – nautofon i diafon, dzwony, róg i buczek,
syreny, a na końcu: podwodny sygnalizator,

wcześniej, dużo wcześniej: ciało czytelnika, znoszone
po trapie, rozlegają się przeciągłe gwizdki

I 2005


z tomu "Tremo"