Ta para naprzeciwko kołysze się zgodnie, ramię przy ramieniu,
o jednakowo zasklepionych powiekach, jak u zachorzałej kury
(od ciężko obwisłych podwójnych podbródków – nadęta piłka,
z której jednym wydechem uszło powietrze, a przekłuta – nawet nie mruknęła).
Popołudnie, sjesta – albo upał – stoi u góry:
nie z nocy bezsennej to powrót, nie z miłosnego wyczerpania,
nie wtuleni w siebie aż tak, że gdyby próbować rozerwać –
to straciłby świat równowagę i zbójcy zrobiłoby się wstyd. –
Wysysająca duszę, chwiejna, monotonna trasa,
wieczne obok-spanie, z tymi samymi szarymi snami,
wieczna stacja Nuda, jak długo się jedzie – wieczna stacja Tu –
aż do końcowej, która ciągle obecna jest między nami.

Kobieta gdzieś tak po trzydziestce – no, więc jeszcze nie stara,
choć w dekolcie sukni opadają już przywiędłe melony
i twarz jej – plama cementu, którym zalepiła się dziura,
gdzie tunelowo poświstuje przeciąg po dawnej (dziewiczej!) dumie –
tylko usta obrażono-obwisłe i w kącikach ledwo puszczają bąbelki
wygasające soki, z ciała uciekające siły.
Ta kobieta – naprzeciwko: rząd przez los pomylony –
to mogłabym być ja. Gdybym za ciebie wyszła, mój drogi.


(tłum. Aneta Kamińska i Andrij Porytko)
[druk w:] „Pobocza” nr 1(31)/2008 (www.pobocza.pl)