Jeszcze jesteś tutaj - już nie na wyciągnięcie ręki, ale jeszcze
w tym mieście, gdzie kaszle ściśnięta przestrzeń; w rynnach
pochlipuje deszcz - na ten dźwięk wynurzam się ze snu,
rozpoznając nie pościel, nie dom, tylko odległość do ciebie:
jeszcze jesteś tutaj. Jeszcze nas oboje ogarnia to samo powietrze
mamrotania-szeptania, drżące od niepewnych, niejasnych rozmów:
                                                                        "Śpisz? -
Wiesz, zrozumiałam... - Powiedz mi. - Potem..." nie wspomnienie,
ale wspólne powietrze, które dźwięk głosów przechowuje: tak popiół
zachowuje ciepło po ognisku: przepełnione oddechami, gęste -
jeszcze jesteś tutaj. Twój samolot jeszcze czeka.
                                                          Jeszcze objęć-pełne-ręce
odrzucają od siebie twardą ostrokątność przedmiotów. "Śpisz?"
(Twoje milczące pytanie - w tym momencie - przez tubę przejścia
do wnętrza samolotu.) - Nie śpię, tylko czuję
ubywanie twojej obecności - jak wyciekanie z rany
życiodajnej wilgoci - w chłód i w pustkę, w nigdzie.
To pluszcze deszcz.
Przez zamknięte powieki wciska się światło.
Ale ja i bez tego już widzę zegarek:
wzlatuje
samolot.


tłum. Aneta Kamińska i Andrij Porytko