dla syna



Ktoś zgubił to miejsce i nam się należy ta ziemia.
Beton i kora. Drzewa, które sadził mój ojciec
w czynie społecznym. Ławka przykuta łańcuchem
do wierzby. Złamany krzew bzu umarł i pachnie
jak cmentarz pełen świętych. Ucz się na pamięć.
Kiedyś ktoś nas o to zapyta i wtedy powiesz, że
było słodko – jakby dyrektor cyrku rozdawał lizaki.
Na chodniku koty na przekór wszystkiemu śpią
w południe. Na piętrach kruszą się metryki, marszczy
skóra. Kiedyś ktoś nas o to zapyta i wtedy powiesz,
że było cicho – jakby twarz tonącego przykrył
celofan wody. Spójrz jak kołysze się chmura,
i jak płynie gwiazda. Zupełnie nowy układ,
kiedy cali w słońcu, zanurzeni w powietrzu,
nie mówimy.

(z tomu: Cały w słońcu)