rok tysiąc osiemset szesnasty, nie wiadomo,
kryzys wiary lub próba samobójstwa,
może długa podróż z przyjacielem kerstingiem

w karkonosze na południe od drezna
(w chlebakach rzęziła woda i szkicowniki)
surowe jak drewno pasma gór, udręki

jeszcze skrytej za mgłą (nie mogło jej zabraknąć
na żadnym z płócien), caspar david namaluje
postać siedzącą tyłem i odtąd bezimienni,

bez twarzy staną się regułą. dwa lata później
małżeństwo z caroliną bommer, podróż na rugię
o klifach białych jak kość słoniowa

nic nie zmieni. czym, jeśli nie nadmiarem
kurtuazji można nazwać list, w którym pisał:
„dużo się zmieniło, odkąd ja przekształciło się

w my”? w oddali, za niskimi horyzontami
nie ma i nie było żadnego absolutu,
odwiecznego słowa, tchnienia (jakkolwiek to nazwać)

tylko nicość, bezmiar, na twarzach zaś przerażenie,
dlatego nie ma twarzy (ukłon friedriecha
w stronę tych, którym my przekształciło się w ja)



(z przygotowywanego tomu wierszy "Lacrimosa")