Stuttgart jest ciemny jak grafit, ponury hotel,
A w łóżku umiera moje ja. Jestem nieczynny,
Nie mam łydek ani twarzy, mniej jestem

Niż paszport, który mi się kończy, cały equipaż,
Zegary na stuttgarckiej wieży i ich twarda waluta czasu.
Mam piętno w kompozycji, boleję nad fortepianem.

Życie nas pożera, mon Titus, to się dzieje sam na sam.
Na zewnątrz jest arpeggiando, świetliste harfy,
A w środku coś morduje, przeczucia, sny,

Albo bezsenność. A potem Paryż, największy przepych
I największe świństwo, pokoje z meblami z mahoniu,
Widoki na bulwary i afisze na choroby weneryczne.

Tłumy skandują mi pod oknami „Alonns enfants…”
(Noszą bródki i pewne mają przepisy na wiązanie
Chustek), ale każdy z nich, mon Titus, niewiele znaczy,

Kłamią jak z nut, żeby przeżyć, a ja im piszę
Te dźwięki, etiuda za etiudą, całe to gadanie człowieka,
(Którego ja niby jest, zanim w pustkę je wykaszle).