Oto demiurg, który nie ma władzy, w głębokim
Poniżeniu, wśród stert nieaktualnych gazet.
W pościeli pachnącej starymi ziołami.

Sam jeden stworzył miasto, ulice, rynek.
I wielki gmach gimnazjum. Uczy w nim
Rysunku pan Aredt do późnej nocy.

Wprawia w ruch ołówki, węgiel drzewny, grafit.
Stworzył mu warunki do egzystencji:
(Która rzuca pewien cień na jego życie).

Południowe światło, ruchome obrazy.
Tchnął zapachy pomarańczy, deszczu, liści.
I przypraw korzennych. A teraz nie potrafi

Unieść ręki, ciągle śpi na jednym boku.
Pokonany przez formę, wyrzucony
Z monarchii tapet, karniszy i gniazd ptasich.

Czy umarł? I tak i nie. Bo są zdarzenia
Za wielkie by pomieścić się w zdarzeniu.
Zbyt doniosłe, żeby móc się wydarzyć.

(Arkusz papieru, ołówek, rysunek piórkiem).