Kajakami, balonem, może być też wpław.
Śnią się rzeczy. Ważne, że podróżujecie
razem ze sprzętami. Lepszy byłby tylko
rower albo łódź bez dachu, która potrafi

się zbierać, wpisywać kadłub w zakręty,
jak kopnięta szyszka i orzech bez środka.
Po to rano wstajecie. A życie kładzie cień
tuż przy łóżku, na dywanie. Zaraz potem

otwieracie okna, żeby nawigować, żeby
przesuwać wzrokiem i nakładać te cienie
na powierzchnie brył. Trzeba się uzbrajać
w odpowiednie modele, w puste kwadraty

i dokumentacje plansz z rzutami domków.
A groty strzałek wymierzone w okrągłe,
zamieszkane pokoje. Kuchnie bez mebli.
Bo posiłki z zewnątrz. Na białym papierze,

plastikiem. Na każdym piętrze wiatrołap,
który mógłby znaczyć to samo, co korytarz
przy otwartych drzwiach. Ta część obiektu
należy wyłącznie do zniszczonych materii

bez oparć i nóg. Jest zatem świat normalny
i ten, do którego przyjeżdża się w bólu,
we czwartki, we mgle. A dywan z cieniami
wjeżdża pod stół. Klucze wydają dźwięki.

Wtedy zaczynają trzaskać szafki wiszące,
stojące i bez osiek, ale bardzo symetryczne,
wpuszczone we wnęki, powstawiane w kąt.
Nic nie koliduje. Śmierć przemyca telefon,

i odbiera w progu. To znudzony Litwin.
Mówi, że w piwnicy woda zbierze plon.
Poznał kod do windy i zaraz podjedzie.
Można go zobaczyć w sklepie z antykami.