Już nie wymawia zaklęć: „żeby było
inaczej”. Bo w końcu i bez tego jest
inaczej – ciągle, niepoprawnie i zapewne
do końca. To nie ma ram, a szkło jest
niewidoczne, nic nie odbija głosów, głosy
dobiegają z tyłu, coraz młodsze i coraz
więcej ma pracowników encyklopedia
chaosu, coraz gorliwiej i śmieszniej
rozszerza się ta praca. Za każdym razem
widzi inaczej, ale nie to, nie wierzy,
że oko jest tą chwalebną częścią. Wczoraj
tłumaczył, jak to zostało przykryte,
a on przedarł się i zobaczył bez ram,
trochę zamazane; ile razy przedrze się,
zawsze jest woda, topnieje, pada lub
zamarza i niesie rdest, świdwy, ptasie
wiśnie, walansjerki, petity i blondy,
dzięki nim wydmuchuje lodowe szkło,
żeby się to dało jakoś zastąpić,
niekoniecznie bez skazy i elegancko,
żeby w ogóle dało się zastąpić


z tomu "Tremo"