kiedy napisałem dziewiąty wiersz
o śmierci – pisał szarzyński spoglądając
daleko w przyszłość – poczułem
śmiertelną ochotę ruchu. wybiegłem
bez czapki nadać na poczcie
polecony nekrolog. w mieście zima lepiła
śniegowe fortece, w których najmłodsi
bronili się do pierwszych odmrożeń
albo dobrze udawanych zgonów
na skutek odniesionych plam
po roztopionych na kurtkach śnieżynkach.
w jednej z takich bitew zostałem
raniony w głowę. ręczny granat dobrze
ubitego śniegu eksplodował mi w uchu.
jeszcze tej nocy płonąłem niczym
szyb ropny w iraku. wtedy przyszła śmierć
i wziąwszy mnie za rękę prowadziła za
sobą. widzisz to czarne bydlę na jezdni,
rozwalone przez ciężarówkę?

tak się umiera.

(„wiersze przygodowe i dokumentalne")