towarzystwo, pod warunkiem, że Roszek zachowywał milczenie, bo przy każdej próbie kontaktu mały dystansował się, uprzejmy na sposób psiej mamy, która musi znosić dziwne pomysły i wybryki swoich szczeniaków. Czasem przejeżdżały elektryczne pociągi i Roszek zauważył, że za każdym razem, kiedy wśród hałasu przepływały przed nimi oświetlone okna, chłopczyk stawał się jakoś podekscytowany, sztywniał i pod jasną grzywką jego oczy zaczynały błyszczeć.
Pewnego razu, kiedy właśnie mijał ich pociąg, chłopczyk w końcu się odezwał.
- Tokio! – szepnął głośno.
- Co takiego? – zdziwił się Roszek.
- Pociąg jedzie do Tokio! – zawołał z uśmiechem chłopiec.
- Jak to?
- A następny będzie do Nowego Jorku!
Pociąg przejechał i Roszek zaczął wszystko rozumieć.
- To kolejka podmiejska – powiedział. – Pociągi jadą do Podkowy Leśnej, potem do Grodziska. To nie są pociągi międzynarodowe.
Chłopiec nie odpowiedział i zgarbił się, chowając twarz w kapturze.
- Ty sobie wyobrażasz, że to pociągi za granicę? To kolejka WKD – wytłumaczył Roch. – One jadą do Podkowy Leśnej. Potem jest Kazimierówka i Brzózki. Dalej jest Grodzisk Mazowiecki: Okrężna, Piaskowa, Jordanowice. Potem ostatnia stacja jest Radońska. I już.
Zapanowała cisza.
- I już – powtórzył Roszek.
Wtedy chłopiec podniósł się i odszedł. Roszek chciał go jakoś zatrzymać, nagle przestraszony, ale nie umiał. Patrzył, jak zbiega i znika za drzewami, odgradzającymi nasyp od chodnika. Nagle sam, spojrzał na butelkę po piciu, którą zostawił po sobie chłopiec i wstał. Po drodze do domu nie zauważył po nim śladu. Nawet nie wiedział, jakim imieniem za nim wołać.