A może tak byłoby łatwiej – żyć jak ci w dole, Ci-Którzy-Sadzą-i-Ścinają, każdy osobny, oddzielony od wspólnej gałęzi (to oczywiście bardzo listne – zadawać takie pytania; folianizm stawia je od korzenia dziejów)? Mijać się, iść oddzielnymi ścieżkami, nie mając dostępu do wspólnego nerwu, przewodzącego wiedzę i pamięć? Nie mieć świadomości śmierci, trwać naiwnie, aż do nagłego końca, nie opłakiwać swoich czerwonych sióstr i żółtych braci, leżących na szerokich trawnikach, które nad ranem pokrywa szorstki szron?
Jeśli chodzi o mnie, wolę być liściem i świadomie wkraczać w jesień. Odrodzić się na jesionie lub orzechu włoskim. A choćby i na limbie!

Ptuj, 28. VIII. 2010