W Mikuszowicach, w ich krakowskiej
Części – bo wieś ma dwie połowy –
Raz cieśla miejski Piotr Piotrowski
Nad rzeką stawiał kościół nowy.

Dla świętej wznosił go Barbary,
Z suszonych belek – tak, jak trzeba;
Gęstniały w oczach ścian konary
I dach był coraz bliżej nieba.

Cieśla pracował ponad siły:
Dłutem wykrzesać mógłby ogień,
A pociągnięciem każdym piły
Wdawał się w dyskurs z Panem Bogiem.

Drewno kochało jego dotyk
I poddawało mu się z wiarą,
I w dupie miał, że tworzył gotyk,
Choć tak w ogóle był już barok.