Błażej Dzikowski, lektura (bez notatek, ale w całości) powieści Pies ("biblioteka Studium" 2002), o której autorze (ur. 1976) nic nie wiem.

Powieść, jeśli nawet nie jest w całości wybitna, jest utworem o sporym znaczeniu literackim, ponieważ wypełnia lukę między tradycyjną beletrystyką a tym, co najostrożniej nazwać można nową prozą polską (pod względem artystycznym).

Psa buduje się na rumowisku i z rumowiska tradycyjnej beletrystyki o profilu, powiedzmy, dyskursywnym lub wprost ideologicznym, przeciwstawiając rumowisku takie elementy nowej prozy, które kojarzyć się mogą nawet z oniryzmem.

Nie ma w tej koincydencji artystycznej nic z wojny między tradycją a nowatorstwem, która jawnie lub w ukryciu toczyła się w prozie polskiej dwudziestego wieku. Jest artystyczny użytek z pozostałości literackiej wojny, one stanowią dzisiejszy budulec powstającej literatury.

{...}

Całą powieść Błażeja Dzikowskiego wolno rozumieć jako wyraz cierpienia kogoś, kto cierpi z powodu niemożności przypasowania się do jakiejkolwiek gotowej prawdy uniwersalnej, choć sama potrzeba takiego przypasowania jest u niego jakby bardziej przemożna, niż to zwykle bywa.

Niemożność przypasowania skazuje na samo szukanie, nie jest to najgorsza postać skazania, jakie się może w życiu przydarzyć -

Henryk Bereza