Jacek Kawecki napisał świetną książkę. Poeta zadbał o to, aby jego liryka była silnie osadzona w konkrecie. Świat jego wierszy jest do bólu przedmiotowy, jakbyśmy powiedzieli – esencjonalny. W książce znalazły się wiersze najmocniej oddające ludzkie zachowania w sytuacjach najbardziej ekstremalnych. Dosłowność jest dosłownooecią, śmierć śmiercią, a życie jest takie, jakie jest. Ale myliłby sie ten, kto do końca uwierzyłby w tak proste podanie przez poetę recepty na szczęście. Jest w tych wierszach coś więcej, coś co każe spojrzeć na nie w sposób nie tak przyziemny. Po przeczytaniu tych wierszy nagle pojawiają się nam przed oczami znane obrazy. Chcemy zadać pytanie, co to jest? To niemoźność uwolnienia się poety od wrażliwooeci, która tkwi w nim bardzo mocno.