Ale śniłaś się. Miałaś urodziny, był gorący lipiec, parno. Przyjęcie odbywało się w jakimś małym miasteczku: kilka ulic, nieczynne postkomunistyczne kino, jeden ryneczek. Siedzieliśmy tam z Julią, Nataszką, Michałem i Adamem, chyba był też Maciek i jeszcze jakieś osoby były, ale nie zapamiętałem jakie. Nie grały w tym śnie istotnej roli. I wszyscyśmy się wkurzali, bo co chwilę ktoś odchodził na bok, pogadać z kimś w cztery oczy, lub przez telefon komórkowy, przynosił wódkę. Wszyscy dzwoniliśmy z tego samego aparatu. Zacząłem cię całować. Skądś dobiegała muzyka kwartetu skrzypcowego, grali tak pięknie, że roniliśmy ciepłe łzy, które parowały bardzo szybko. Zaczęło jednak robić się coraz smutniej, poszliśmy nad jezioro i nad jeziorem leżeliśmy na plaży i patrzyli na powolny ruch nieba. Nagle w mieście zrobiło się zamieszanie: usłyszeliśmy krzyki przerażenia: jakiś mężczyzna (ubrany w garnitur) chodził i rzucał w przechodniów kamieniami. Kamienie zapakowane były w bardzo ładny papier ozdobny, wtedy uciekł nam pociąg, ostatni, którym mogliśmy wracać do domu. Staliśmy na peronie, otępiali alkoholem, ktoś z nas kłócił się z kimś przez telefon, w tym mieście nie było taksówek, żeby się zabrać z powrotem. Obok na peronie, Policja rzuciła tego mężczyznę z torbą pełną kamieni na ziemie i błyskawicznie wykonała wyrok. Zaczęłaś płakać, krew spływała na tory. Wtedy się obudziłem. Ponury lisopadowy poranek, miejscowość nazywała się Bełz. Nataszka miała żółto-czerwone włosy. Idę coś posprzątać.