Jadąc autobusem do Moskwy można było poczuć przedsmak wielkich przestrzeni. Im dalej na wschód, tym mniej ludzi. Już Łotwa wydawała się wyludniona. W piwnym ogródku na rynku małego miasteczka krzesła o dziewiętnastej sterczały nogami do góry. Na ulicach nikogo. Zdawało się, że jadę w przeszłość – tam gdzie jest bardziej pusto, lasy bardziej nieprzebyte, drogi rozrzedzone. Na przejściu granicznym w Buraczkach autobus dotarł koło północy. Granica wyrwała mnie ze snu. Wydała się przez to intensywniejsza, z tym całym prześwietlaniem bagaży, nazwisk, wiz, zaproszeń. Jakby dalszy ciąg śnienia. -Co masz w tej siatce? -Książki. -Co za książki? -Moje książki, jadę na seminarium poetów w Moskwie… -Pisatiel? – uśmiechnął się ironicznie pogranicznik. „Pisatiel”… to zabrzmiało dumnie jak nieomal dysydent. Całość: http://nowaczewski.blogspot.com/2016/09/w-moskwie.html