Było to w Kietlicach. Mieliśmy jeszcze Pana Tadeusza, którego wręczył nam Pan Młody w godzinie pożegnań, a Panna Młoda wtórowała mu wpychając do plecaczka z prowiantem puszki z pasztetem i wody mineralne. Ach, jakże nam się potem przydały, nawet ciepłe, bo przecież mokre niezaprzeczalnie, te wody. Ale Pana Tadeusza zatrzymaliśmy na tę godzinę, która miała właśnie wybić, która szumiała nam w uszach powabnym molem u wejścia do skromnego portu. Zatem zabraliśmy do torby kubeczki i sok i ruszyliśmy tam, skąd spodziewaliśmy się bryzy chłodnej, a zastaliśmy nowe jachty z dobrze – w kontekście wieczoru – zapowiadającymi się załogami. Pan Tadeusz okazał się płytszy, niż byśmy się mogli spodziewać, a do najbliższych sklepów daleko było i nie po drodze nikomu, zatem obraliśmy azymut na bar, dokąd wcześniej udało się kilku żeglarzy. Od słowa do słowa wyszło na to, że barman-właściciel dawno temu skończył polonistykę i wrażliwy na piękno języka nie kazał długo nam czekać na rewanż po tym, jak Wojtek podarował mu swój nowo wydany tomik. „Sacro casco”. Sacre bleu! Pękła Luksusowa z sokiem z białego kwiatu czarnego bzu. Poczułem się nieswojo, że właściwie na krzywy się ryj wprosiłem w tę Luksusową, więc poszedłem do pokoju, swój tomik wziąłem, bo taka była wola Pana Młodego, żeby coś przeczytać podczas wesela, do czego jednak nie doszło, a teraz się miało okazać, że nie po darmo woziłem „Dzieci” po całej Polsce. Położyłem na stół. Polała się wódka. Druga Luksusowa pękała aż miło. Aż się żeglarze poczuli w obowiązku, że to się niby na krzywego wkręcili w tę Luksusową, zaprosić nas do ogniska, a tam Luksusowa w manierce krążyła z dłoni do dłoni, od ust do ust. Aż mi się rodzona żona upiła. Upiła, że hej. Po raz pierwszy ją taką widziałem. „Prawdziwy chop z tej mojej kobity” – pomyślałem ze szczerym rozrzewnieniem, której to myśli, zdawało mi się, przytaknęli i Wojtek, i Ania, i wszyscy żeglarze.