Dzisiaj mija dziewiąta rocznica śmierci Joe Strummera. 13 lipca 2002 roku, kilka miesięcy przed atakiem, jaki rozszarpał mu serce miałem okazję zobaczyć jeden z jego ostatnich koncertów na festiwalu T in the Park w Kinross niedaleko Edynburga. Na jednej z pięciu scen, wewnątrz niebieskiego namiotu kłębił się parotysięczny tłum. Ponad ich głowami rozbrzmiewał melanż energetycznego rocka, reggae, country, funky, a nawet gorących latynoskich rytmów. Joe Strummer z zawiązaną na szyi charakterystyczną czerwoną apaszką stał przed mikrofonem dzierżąc w dłoniach obdrapaną gitarę. Podczas godzinnego koncertu punkowy weteran wykrzykiwał z niespożytą energią utwory z płyty "Global A Go-Go" i stare kawałki z repertuaru The Clash, m.in. „White Man in Hammersmith Palais” o pulsującym jamajskim brzmieniu, a także „A Message To You Rudi”, cover The Specials. Jednak punktem kulminacyjnym okazał się numer „London calling” zaśpiewany przez Strummera z godną podziwu pasją i żarliwością. Czas cofnął się o ćwierć wieku ku uciesze pogującego pod sceną tłumu. Popijając piwo z plastikowego kubka wbijałem wzrok w charyzmatyczną postać pięćdziesięcioletniego anarchisty. Pocieszałem się myślą, że punk nie umarł, wręcz przeciwnie, ma się dobrze i jest w stanie zdeptać niejedną sztucznie spreparowaną świętość. Jesienią 2003 roku ukazała się ostatnia płyta Joe Strummera and the Mescaleros pt. „Streetcore”, na której znalazł się cover Boba Marleya „Redemption Song”. Wydawnictwo to zostało wzbogacone rysunkami i nutami powstałymi w ostatnich dniach życia artysty. Najlepiej pracowało mi się w nocy wyznał Strummer. - To zawsze miało głęboki wpływ na moją muzykę. Wyruszasz wtedy w inną przestrzeń. Milkną telefony. Bo tak naprawdę chodzi tylko o skupienie i ciągłość myśli, które prowadzą do celu. Cel został osiągnięty. Joe wyruszył w kolejną podróż. Podróż w jedną stronę.