w nawie podwórka jest schowana gipsowa figurka\ szoruje ją blondynek ciepłą woda i ryżową szczotką\ w szparkach jej złożonych dłoniach wzbiera ocean\ z którego wypłyną wszystkie ścieżki i ulice miasta\\ na dnie "sens i przebieg wojny mają pozostać nieznane"\ teraz można już zapomnieć że to już ostatni z oceanów\ gdzie domy tworzą bańki tlenu nakryte złapanym blaskiem\ i pokój z setką okien odbijających pracującego chłopca\\ wszystko to tylko niestety opowieść starca o jego jedynym śnie\ o rozmowie z tym co nie sprawdził jeszcze gdzie kończy się\ granica miasta i sens snu którego akwen on teraz jemu rozrysuje\\ a którego ścieżki i ulice wracają z każdym przypływem nocy.