Wróciłem z Lublina i cały wieczór graliśmy z P. ciemnymi elfami, pokonując kolejne oddziały hydr, krasnoludów i asasynów; położył się już do łóżka i śpi, przy zapalonym świetle, zasłaniając oczy zagięciem ramienia, co zawsze mnie dziwiło. Że tak można. Że nie drętwieje to ramię, nie cierpnie. Widać można. A ja zasiadłem jeszcze na chwilkę do komputera (z którego znikły bory, podziemia i moczary) i przeczytałem na Gazeta.pl, że z Lipowej wywieziono jelonki. Postawili je tam... zaraz, dwa lata temu, trzy? Pamiętam, że zobaczyłem je w prześwicie ulicy i szedłem, jak zahipnotyzowany, wzdłuż całych neofilologii, i dalej, przez Dobrą, wzdłuż BUWu, aż dotarłem do trzech ślicznych różowych reniferów, wpatrzonych w Gwiazdę Północną czy inny jakiś punkt naniebny; kilka dni później przyjechał P. i wieczorem pokłóciliśmy się strasznie, o głupstwo pewnie, głupstwo zupełne, przecież nasza największa kłótnia była o to, czy jajko na twardo należy rozbijać od cienkiego, czy od grubego końca. I już po tej kłótni, pogodzeni, leżeliśmy w łóżku, a ja wywlokłem go z tej pościeli, ciepłego, wygrzanego, kazałem się ubrać i opatulić, sam nie wiem jak, bo ruszenie P. z łóżka w środku nocy to zadanie dla tytana perswazji, i zaciągnąłem go na wybrzeże, mówiąc, że dostanie niespodziankę. I stały tam, różowe jak zawsze, świetliste, i wtedy pogodziliśmy się zupełnie (bo P. zawsze godzi się dwustopniowo, najpierw wstępnie, po wierzchu, a potem dogłębnie). A teraz je zdemontowali i wywieźli, wśród jakichś kłótni między fundacją a artystkami, tak, raptem dwa i pół miesiąca po tym, jak wyprowadziliśmy się z Lipowej, zniknęły spod BUWu, trzy duże, plastikowe zwierzęta, które miały dla nas przecież swoje znaczenie, jak chorągiewka wbita w mapę, dioda rozświetlająca pewien dawny, intensywny dzień w naszym wspólnym kalendarzu.