[ …]

przejedzie wóz odjedzie
i przetoczy się znowu
po nim pszczoła i pszczoła
o i ważka jeszcze
aż tu gdzie
coś
i nicość
mają się ku sobie.

Ciągłe wędrowanie i odradzanie się wcieleń jest również źródłem leku, gdyż w każdym momencie nierozważne działanie nas – nadzwierząt z własnej nominacji, (…) o znikających ogonach instynktów bez których łatwiej jest nam trwać w upartym błędzie, spowodować może przerwanie okręgu trwania („My”). W rzeczywistości według poezji Ficowskiego nawet skreślenie małego istnienia spowodować może zagładę całego świata, utratę wszelkiej wiary w błędne koło („Zamiast”). Dlatego też najważniejszą dla artysty jest próba ocalenia za wszelką cenę każdej istoty; większość wierszy z tego zbioru jest zapisem pustki i straty. Poeta zdaje się nie wierzyć w ocalającą moc słowa, gdy pisze:

[…]
sam zaśpiewam zamiast
pofrunę popełznę popłynę
i nie zastąpię
nikogo

Swoją „Pantareją” Ficowski przekonuje, że dopiero rozpoczyna nowy etap podróży, etap dialogu z czytelnikiem; że do powiedzenia i odkrycia ma wciąż jeszcze wiele. Taka postawa twórcy każe cierpliwie i ufnie czekać na jego nowe wiersze, które być może odkryją przed nami zapomniane bądź niewygodne prawdy.

9.03.2006 r.,