Nitka jest coraz cieńsza, strzępi się na całej długości,
trzymam się kurczowo lewą ręką. Prawa kręci mantrę.
Kto mnie uratuje? Kto uratuje nas wszystkich?
Sama już nie mam siły. Ledwie się trzymam nitki.

A w takich Indiach to na każdym rogu ulicy siedzi
jakiś guru czy inny mistrz duchowy, i wszystko proste.
Prosisz, masz. Doznajesz mocnej wibracji, a twoje
poczucie osobowości zaczyna powoli rozpuszczać się
aż do całkowitego zniknięcia.
Mistrz dzieli się swoim doświadczeniem i wiedzą
z innymi poszukiwaczami Prawdy,
pomagając im poznać ich prawdziwe Ja
(duże litery niezbędne).

I wszystko z głowy. Nitka nie zdąży się zerwać,
bo zniknięta osobowość niewiele waży.
Pojawia się szansa na odbudowę splotu. I to tak prosto:
guru mówi: szukasz szczęścia? Już jesteś szczęśliwy,
a człowiek, który siedzi obok, w jednej chwili
zaczyna cieszyć się z olśnienia.

Potem, przelotnie (jak to człowiek szczęśliwy),
zastanawia się, po co te mozolne praktyki,
pustelnie, zazen czy posty. I stwierdza, że dotąd
najwyraźniej go oszukiwano,
zmuszano do ciężkiej pracy, kiedy szczęście
było na wyciągnięcie ręki.

Moja nitka jest coraz cieńsza. Klienci guru wiszą
na grubych papierowych powrozach.