Wszedł do hotelu i na podłogę
Rzuca walizki. Uderza w dzwonek.
Czy to - upewnia się - jest Pensione

Piekło? Tu zjawia się Charon: Owszem,
To jest to wszystko i jeszcze trochę.
W czym mogę panu pomóc, signore?

Syzyf spogląda na schody. A czy
Mógłby pan zmniejszyć moje ciężary
Wnosząc mój bagaż? Cóż, pańskie sprawy

Są tu wyłącznie pańskie. Rozumiem,
Że chce pan pokój na samej górze?
Tutaj są klucze. I jest jak w trumnie

W pokoju, Syzyf sypia samotnie,
sypiałby gdyby mógł. Na wznak, z wzrokiem
w suficie leży. Kamyk w osłonie

Z metalu, która grzechoce w skrzyni
Większej zamknięta – to właśnie słyszy.
Zatyka uszy. Łóżko kołysze

Się delikatnie. Życie hotelu.
Minibar. Bagaż. Pilot do tele.
Są wędrujące dusze, co wiele

Mil przebywają, żeby się znaleźć
W podobnych miejscach, jakby z nieznanej
Febry leczyły, ale się same

Pozarażały. Klucze w kieszeniach
Ciążą. Noc nagła jak jupitera
Blask i jak dziwne braki łaknienia.

Na nocnej szafce telefon. W szafie
Zaprasowują się spodnie. Całkiem
Pusto w szufladach i koszach. Adres

Ostatni. Kamyk toczy się w ciszy
Wzdłuż łóżka, staje przy głowie. Syzyf
Myśli, być zatem musi, nieżywy.

Rachunek przyjdzie za dwa kwartały.
Pokój jak krater zieje rozwarty.
I szybem windy stacza się kamyk.


Tłum. J. Dehnel