zimne powietrze i wkrótce skończą się owoce. struny przewodów
nad ogrodem. napięcie w ptasich piórach – rzędy jaskółek
rozrzuconych jak nuty – wysoko. o świcie przed domem
znaleźliśmy małą sowę. srebrną i niemal martwą. drżące dziecko

z przetrąconym skrzydłem. sąsiad dał ją kotu do zabawy.
wieczorem wiatr rozniósł po podwórzu szary puch jak smutną
zimę. żegnaj sówko – śpiewają dzieci, piją mleko zagryzając
chlebem. w ciepłym mleku rozpuszcza się miód. nic nie wiemy

o śmierci i ciemności. wszystko jest jeszcze światłem jasnym
jak sputnik. a w niebie jest dobry pan bóg i jezus, który
wygląda jak johnlennon. skrzypią podłogi i łuszczy się farba.
na drewnianych stropach, grzyb - podarta mapa. niczego

nam nie potrzeba. dbają o nas drzewa i cień. ich królestwa.
jest cicho i można zasypiać mając przed sobą miłość i utratę.
serce miękkie pod nożem, które nie ustąpi. i tylko sen głuchy
jak lot sowy. sen o sowich dzieciach w ślinie i gęstej krwi.

posłuchaj jak skrzypi nam skóra, rosną kości