Śnię jej się, mówi, że śnią jej się ze mną wiśnie
w tym śnie. Myślę, że to dobrze, a nie na głos mówię:
popatrz, popatrz miasto, w którym sypiamy od września
mruga do nas co wieczór nieśmiało, jakby chciało
zaczepić się we śnie, i nie udaje mu się. A naprawdę
wiem, że już od lat sam nie wyświetlam snów,
bo od dawna skóra, w której przyjmuję, bezczelnie
jest szczelna na sny, i się wyłącznie w niej
czarny sen śni. Śnij mnie przynajmniej ty.