Zaspałem, mówię okryty kurtyną zimnego
potu, nawiedzony przez skrzypiący majak
zdarzeń hałaśliwych jak bal z okazji Nowego Roku,

podczas którego zaraz na początku ktoś łamie
obcas, a ktoś kolejny nie dotrzymuje obietnicy
wiecznego życia. Przycupnięty pod podłogą

nieznanych wam konstelacji poczułem w krzyżu
oś obracającej się Ziemi. Dookoła hałas. Rozmyślałem,
kto rozpalił ogniska rozświetlające wieczność

i wskazał lądowisko gdzie gładko posadziłem
maszyny transportujące darowany mi czas?
Zaspałem, ponieważ nie chciało mi się wśród was żyć,

tańczyć z wami walca, który boleśnie
przetoczył się po mnie wagą państwa brutto.
Pięć kilometrów autostrad, żeby móc lądować

awaryjnie. Śpiewanie egoistycznej prawdy.
Cóż przy waszej katastrofie znaczyła moja
katastrofa? Polnej myszy wyrwanej z hukiem

ze snu o kłębku wełny.