Karol Maliszewski; „Notatki krytyka (14)”

„Kiedyś w podobnie mocny, wyrazisty sposób jak Tomasz Pułka („Rewers”) debiutował Siwczyk. Jednak po dziesięciu latach trudniej zaznaczyć się w młodopoetyckiej przestrzeni. Języki się zazębiły, upodobniły, więc Pułka ma gorzej, trudniej. Mimo to w niektórych wierszach wychodzi zwycięsko. Ma coś do powiedzenia własnym językiem. Mówi o języku, jego dwuznacznym brzmieniu i brzemieniu. Ale mówi też o wrastaniu w świat i jego rytuały. Zdaje się, że najwięcej mówi o rytuałach nawiązywania kontaktu, komunikowania się, kochania, brania udziału. Mówi, że przychodzi to z trudem, jeśli nie starcza języka, kiedy ten rwie się, nie licuje.”