Jestem chorobliwie banalny,
czasem przesadnie wwiercony
w burżuazyjny koloryt.
Upór mieszkańca.
Jak mało znaczą dziś najemcy.
Brak harmonii pomiędzy
sentymentami a pomysłami.

Jeśli jest ci potrzebne
moje wyznanie, muszę zdążać
swobodnie do ciebie.

Zamysł ten był zawsze, ale
groteskowo powstrzymywany:
przechył na rzecz nieporządnego
życia. I dalej cynizm (mój)
konserwuje styl przebywania
aż po brzegi czystości.

Twój dom miał być pełny
a jest niepocieszony. Musisz
mieć swój mały stolik
i wszystko konieczne do pisania.
Czy to już uzgodnione?
Wstyd - słaby drobiazg.

Wstyd przedstawienia
szaleństwa - jakaś celtycka
archeologia – fragmentaryczna
chwiejność kamienia.

Najbardziej boli życie
dla zasady. Mamy pewne
różnice ilościowe w obserwacji.
Twoja dedukcja gasi
moje wzruszenia.

Jednak co wydarzyło się mnie
spróbuję wyliczyć tobie:
płonące pragnienia,
pożegnanie z pokusą
i finalną, rzeczywistą
rozkosz.