Biografia romantyka prosta jest, szalenie mało skomplikowana wbrew wszelkim pozorom. Ot, wystarczy tylko garść buntu, wykształcenie, aktywność w jakimś tajnym, undergruntowym związku, nieudany związek z kobietą i liczne podróże. Pluszka, pomyślałem, spadł mi tutaj jak z drzewa. Pamiętam jeszcze jak dziś jego fikuśne fryzury, kiedy biegał po korytarzach uniwersytetu z głową okrągłą jak patelnia, z której zwisały wiechcie włosów o barwie spalonej jajecznicy, co brałem za wyraz kontestacji i buntu. Pamiętam czasy, kiedy redagowaliśmy razem, w czasach, kiedy literatura w Internecie była równie popularna jak sama literatura w szkole, czyli wcale, nasz dwumiesięcznik literacki i pierwsze tytuły numerów: „Brzydkie wyrazy”, „Soft porno” czy „Bóg Honor Ojczyzna”. Pamiętam także, jak zrywał zaręczyny z kobietą, o której myślałem wówczas po prostu: Pluszkowa żona, i związki ze Śląskiem na rzecz przaśnej Małopolski i emigrował do Krakowa w czerwonym sejczento po dach wypchanym książkami różnej maści pisarzy. To, lubię! – rzekłem, To lubię! I rzekła na to pani dyrektor, pani Marylka, co stała za mną od kilku chwil, a której wkroczenia do pokoju nauczycielskiego nie zauważyłem: „Za to ci spadnie wyroków zasłona, przyszłość spod ciemnych wskażę chmur”. I powiedziała, że będzie dobrze.

„Motyw podróżnika, pielgrzyma, tułacza pojawia się w literaturze od początku jej istnienia, bo chęć poznania jest u człowieka silniejsza od lęku przed nieznanym – zacząłem przed 10-osobową grupą młodych słuchaczy monolog, jak Konrad improwizację i czułem, że jestem wielki. Podróż bowiem – kontynuowałem - symbolizuje drogę życia, ryzykowne przedsięwzięcie, dążenie do celu, przygodę, odkrycie i poszukiwanie duchowych celów”. Sala milczała, dziewczęta pod ławkami czytały „Bravo girl” a chłopcy „Hustlera”. Byłem jednak twardy jak gips na skręconej kończynie. „Wędrówka to nie tylko zwiedzanie, odkrywanie przestrzeni, mamy przecież wędrówkę dusz, podróż w głąb siebie i daremną od siebie ucieczkę. Podróżowanie jest najstarszą pasją człowieka”. Mówiłem z zapamiętaniem. A oto i siła słowa, skojarzeń i tęsknot za nieodległymi przecież wakacyjnymi wojażami! Czar, który działa, niezawodne zaklęcie. Głowom dzieci zaczęły rosnąć uszy i nosy poczęły wykwitać spod ławek. W powietrzu dało się czuć błogą flautę od strony mórz: śródziemnomorskiego i bałtyckiego, od strony norweskich fiordów powiało chłodną tajemnicą. Od południa, wprost ze słoweńskiej stolicy, niczym nieszczęsna Demeter, tułacz Orfeusz albo moralnie zbankrutowany Edyp nadciągał poeta. Byłem pewien, iż niczym Mojżesz porwać się mogę teraz na szkolne młodzieży uciśnianie poetami martwymi, że jak Mojżesz wyprowadzę młodzieży naród wybrany do obiecanej ziemi współczesnej poezji.

Pochłonął nas „Trip”. Nurzaliśmy się we wstęgach autostrad, odliczaliśmy kilometry asfaltowych kolein, mierzyliśmy temperaturę opadów deszczu w Oslo, krok po kroku, stopa po stopie odmierzaliśmy centymetry krakowskiego mieszkania pisarza, polubiliśmy noce spędzone w samochodzie i martwiliśmy się bolącą nerką bohatera tych wierszy, lecz przede wszystkim tęskniliśmy, szalenie tęskniliśmy. Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych, szeroko nad błękitną Wisłą rozciągnionych, do tych pól malowanych zbożem rozmaitem, wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem. I wtedy zaczęliśmy bodaj rozumieć sens wędrówki, o całe mile przybliżyliśmy się do rozumienia motywu podróży w literaturze. Rozpromieniały mnie wypieki na twarzach moich uczennic i uczniów i widziałem, że byłem dobry, bo wyśmienity był przedmiot moich rozważań. Bo żywy był i żywym językiem operował sprawnie jak chirurg. A potem, po dzwonku, kiedy znów zawieszony między drzwiami a oknem rozmyślałem o lekcji minionej, przyszło mi na myśl, że dzięki Pluszce mógłbym raz jeszcze polubić romantyzm.

A wieczorem zadzwoniłem do Mańki i powiedziałem jej, że Adam to wielki romantyk, czemu ona kategorycznie zaprzeczyła. „Kim wobec tego – zapytałem – jest Pluszka?” „Nie wiem – powiedziała Mańka – ale na pewno nie tym, za kogo go ludzie mają”.