Śni mi się studniówka klasy, której jestem wychowawcą. Nikt mnie nie lubi, bo biegam od stolika do stolika i sprawdzam, czy aby nie pije się wódki. Ale wódka jest wszędzie: wódka jest w herbacie lipton i w kawie tchibo, wódka jest w niewinnym soku jabłkowym i butelkach z coca-colą, jest wreszcie także w wódce, groźnie chlupoce w szkliwie opatrzonym etykietą przodującej gorzelni krajowej. Tę wódkę wypijam, żeby nie dopuścić do upojeń młodzieży, a pozostałą, tę w soku jabłkowym i coca-coli, w herbacie lipton i kawie tchibo ukradkiem wynoszę do auta. Aż wreszcie ktoś, komu ta usilna prohibicja zupełnie nie przypadła do gustu, dzwoni na policję. Po chwili z drzwi radiowozu wysiada Wojtek Brzoska z zamiarem aresztowania mnie. Jest zdegustowany tym, co wyczyniam, zaprasza mnie do poloneza, na co mu odpowiadam, że już tańczyłem, poprawnie nawet, a potem próbuję przekupić go tym, co mam w aucie. Okazuje się jednak, że w samochodzie są tylko soki jabłkowe, coca-cola, oraz wypełnione herbatą lipton i kawą tchibo porcelanowe kubeczki. Pod pretekstem usiłowania kradzieży kubeczków porcelanowych ląduję na komisariacie, gdzie przesłuchuje mnie moja żona. Z kieszeni marynarki, którą zdjąłem, bo się zrobiło gorąco, wyciąga osiem czerwonych podwiązek maturzystek, które jakimś cudem się tam znalazły i robi się jeszcze goręcej. Nie jest dobrze, lecz mogło być gorzej, ale w drzwiach pojawia się Darek Pado w koszulce supermana, na którą narzucił adwokacką togę, który – zwracając się do Agnieszki - mówi, że sprawa rozwodowa nie potrwa długo, a do mnie, że jeśli pójdę na pewien układ, uwolni mnie od zarzutów o kradzież. Zgadzam się i chwilę później jedziemy na spotkanie autorskie, gdzie mam wygłosić wykład na temat szkodliwości alkoholu. Jest tam już cała moja klasa wraz z rodzicami, dyrekcją i kuratorem oświaty. Jest także pan Minister Edukacji, ale jest tak wysoko, jakby był witrażem w gotyckim kościele, i nie widzę jego twarzy, przez co nie mogę się rozeznać, w jakim jest dzisiaj nastroju. Potem mówię szybko i płynnie, jak z nut, i niebawem zaczynam śpiewać. Śpiewam „Lunatyków” Dżemu tak pięknie, że wszyscy płaczą wzruszeni, a ja przestaję wierzyć w to, co przed chwilą mówiłem. Potem wymykam się z tego snu i śnią mi się znowu jelenie na rykowisku. Nie wiem, jak skończył się tamten sen, bo się obudziłem.