Ponownie chwyciliśmy za bary. Marek nie dawał za wygraną: moje warunki są najtwardsze z możliwych: zamknięta artystycznie całość, dwa egzemplarze maszynopisu, ostrzy recenzenci wewnętrzni, mój brutalizm redakcyjny, honorarium prawie debiutanta, a przy tym wszystkim prawie niemożliwa dyskusja. Gra więc Pan? Mimo Jego zastrzeżeń dotyczących kwestii spornych, ewentualnego dyskursu, a nade wszystko prawa do obrony własnego zdania, przyjąłem wezwanie do gry. Od nowa żarliśmy się na temat układu wierszy, spiętrzonej metaforyki, wizyjnych uniesień, jadu trawiącego sacrum. W tamtym czasie Marek pracował we Wrocławskiej Oficynie Wydawniczej „Astrum” przy ul. Banacha 9, a także borykał się z wieloma problemami. Niewiele osób wiedziało o tym, że był bezdomny. Pomieszkiwał kątem u znajomych, w międzyczasie szukał mieszkania, w którym pomieściłoby się kilka ton książek. Przy tak sporym księgozbiorze znalezienie jakiegokolwiek lokum było ponad Jego siły. W lipcu 1991 roku donosił: Mój aktualny adres to tylko służbowy, jak na kopercie, bo od miesiąca nie mam mieszkania. Uzbrój się w cierpliwość, ta zresztą potrzebna jest również mnie. Na całe szczęście nie szukając pomocy prawie zawsze ją znajdował. Potem swoim zwyczajem wycofywał się dyskretnie do „lisiej jamy” pomiędzy zapchane książkami regały oraz sterty poetyckiej makulatury. I tak było mu dobrze. Kiedy w końcu zakotwiczył w pakamerze przy ul. Powstańców Śląskich 202 m.4 i nabrał energii do życia wzięliśmy się za ostateczne operowanie „Rajskiej rzeźni”. Swój udział w tym, i zapewne innych zabiegach, opisał w wierszu bez tytułu: Starzejący się mężczyzna siedzi w fotelu / coraz bardziej pochyla się / nad wierszami młodych poetów albo poetek / Chce być bezimienny ale jego wewnętrzny rentgen / zdradza objawy zainfekowania Wiersze trują / nie wiadomo czym i skąd potem obraz choroby / ustala się Towarzyszy mu gorączka / Mężczyzna nagle zanurza lancet słów wyłuskuje narośla / przecina zrosty drenuje arterie zdań... W 1993 roku „Rajska rzeźnia” została wyróżniona nagrodą im. Georga Trakla. Marek cieszył się na swój sposób. Cóż, redaktorzy „narażeni” są na bycie w tle, ale niech tam, najważniejsze, że ileś lat temu się nie pomyliłem. Zaraz potem dodawał: To dobrze, że piszesz mniej, bo zapewne bardziej jesteś pewny nowych wierszy, lecz źle, że eksperymentujesz na samym sobie. Wybacz ten drobny moralizatorski ton, wszakże nie chciałbym usłyszeć wiadomości o Twoim zawale. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych nasze kontakty straciły nieco na częstotliwości. Może dlatego, że odpłynąłem w kierunku „sztucznych rajów” stukając obolałą łepetyną do „drzwi percepcji”, zapominając przy okazji o najbliższych i całym bożym świecie. Odwiedzałem Go, od czasu do czasu, w siedzibie Towarzystwa Miłośników Wrocławia, gdzie znalazł stałą posadę za marne wynagrodzenie. Po latach milczenia znowu snuliśmy teorie o wszędobylstwie poezji, o jej obrzeżach, martwych punktach i miejscach szczególnych zaognień. Wracaliśmy w krótkich, aczkolwiek treściwych spotkaniach do najistotniejszych spraw. Wierz mi, jak umiałem i umiem, smakowałem (uję) życie, lecz zawsze je ceniłem, a cenię coraz bardziej! Nie ma potrzeby, naprawdę, dopingująco poszerzać obszaru poznania, [...], wszystko przychodzi w stosownym czasie. Powiesz, że się starzeję? Biologicznie zapewne tak, psychicznie zapewne nie – napisał przed śmiercią. Nawet nie wie jak ważne były to dla mnie słowa. Nigdy nie miałem odwagi przyznać się do tego. Czynię więc to teraz, ze sporym poślizgiem. Może jeszcze nie jest za późno.