Aż do dzisiaj bardzo mi imponowało, że jurorzy Nagrody Fundacji im. Kościelskich wznieśli się ponad uprzedzenia i w 1992 roku przyznali laur Krzysztofowi Myszkowskiemu, liderowi Starego Dobrego Małżeństwa. Okazało się jednak, że jest dwóch panów o tym imieniu i nazwisku - jeden śpiewa, drugi pisze i bywa nagradzany.

Iwo Zaniewski w dzisiejszym "Dużym Formacie": "Wszystko, co brzmi skomplikowanie i niezrozumiale, wydaje się ważne i prawdziwe. Sama niezrozumiałość wzbudza respekt, toteż instrukcje obsługi dzieł przestały już być potrzebne. Produkcja bełkotliwych utworów odnoszących się do dowolnie wybranych kontekstów jest niezwykle łatwa, stąd ta niepoliczalna ilość artystów z dzieł, które nas zalewają".

Nie bez wahania, ale jednak na stronie 38 zakończył jeśm lekturę „Wiecznego Grunwaldu” Szczepana Twardocha. Po pierwsze zmęczył mnie archaizowany język książki. Po drugie to jest jednak fantastyka, a więc wartość poznawcza przedzierania się przez powieść jest znikoma albo i żadna, bo nawet prawdziwości tych elementów świata przedstawionego, które prawdziwe się wydają, nie można być pewnym. Zgłębianie taktyki walki z polskimi aantropicznymi rycerzami pasowanymi do niczego mi się w życiu nie przyda. A zakończył jeśm lekturę nie bez wahania, bo książka nie jest jednoznacznie zła, ale poprzednim razem, gdy się wahałem i gdy jednak zdecydowałem się dokończyć „Pantałyk” Mariana Pilota, później pożałowałem czasu, który mogłem przeznaczyć na inną książkę.